HUGO

Hugo 5/5
Σκηνοθεσία: Martin Scorsese, Παίζουν: Ben Kingsley, Sacha Baron Cohen, Asa Butterfield

Ο Scorsese μάς μαθαίνει τα γρανάζια του κινηματογράφου.



Ό,τι και να γραφτει για την εμπειρία του Hugo είναι λίγο!
H πρώτη τρισδιάστατη ταινία του Martin Scorsese είναι βασισμένη στο μπεστ σέλερ του Brian Selznick.
Τη δεκαετία του 1930 ο μικρός Hugo Cabret (Asa Butterfield) μένει ορφανός και την κηδεμονία του αναλαμβάνει ο μεθύστακας θείος του, που δουλεύει ως συντηρητής των ρολογιών του σταθμού του τρένου στο Παρίσι. Έκτοτε ο σταθμός θα γίνει το σπίτι του. Ο θάνατος όμως του θείου του, θα ανατρέψει και πάλι τη ζωή του Hugo. Στόχος του πλέον είναι να συνεχίσει να συντηρεί τα ρολόγια, για να μην καταλάβει ο φοβερός και τρομερός σταθμάρχης (Sacha Baron Cohen) την έλλειψη του θείου, γεγονός που θα σήμαινε το κλείσιμό του στο ορφανοτροφείο.
Το μόνο πράγμα που έχει ο Hugo από τον πατέρα του, είναι ένα περίεργο ρομπότ, που μαζί προσπαθούσαν να επιδιορθώσουν, προσπάθεια που συνεχίζει πια μόνος του. Για να μπορέσει να το επιδιορθώσει χρειάζεται ορισμένα γρανάζια, που κλέβει από το παιχνιδάδικο του σταθμού, που έχει ο Georges Melies! Ο Melies οικονομικά κατεστραμμένος έπειτα από μια κινηματογραφική παραγωγή που ξεπερνούσε τις 500 ταινίες, έχει αποτραβηχθεί από τον κόσμο του σινεμά και προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με το παιχνιδάδικο. Η αγάπη του Hugo για το σινεμά θα τον οδηγήσει στο να ανακαλύψει την ταυτότητα του Melies με τη βοήθεια κα της βαφτισιμιάς του, που ούτε εκείνη γνωρίζει ποιος είναι.
Ο Scorsese στην εποχή των δυνατοτήτων της σύγχρονης τεχνικής, αποφασίζει να κάνει το βήμα και να δημιουργήσει μια 3D ταινία. «Πάντα ήθελα να κάνω μια ταινία 3D», παραδέχεται.
Αυτό, όμως, που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι ότι, o Scorsese επιλέγει να μιλήσει σε μια ταινία 3D για τις απαρχές του κινηματογράφου και ειδικότερα για τις ταινίες του Melies. Ο Scorsese πάει πίσω στην «παιδική ηλικία» του κινηματογράφου, αλλά και τη δική του παιδική ηλικία, για να μας θυμίσει τη μαγεία που μπορεί να αναδυθεί σε μια πιο αθώα εποχή και σε μια πιο αθώα ηλικία.
Ο Scorsese με μια πλειάδα εξαιρετικών συνεργατών μπροστά και πίσω από τις καμέρες, καταφέρνει να κάνει μια υπέροχη, μια μαγική ταινία που ενεργοποιεί όλες τις αισθήσεις του θεατή.
Έξοχες ερμηνείες –ειδικά από τους 2 μικρούς πρωταγωνιστές- πολύ καλά δουλεμένες, άριστη καλλιτεχνική διεύθυνση και φωτογραφία. Μια ταινία που αποπνέει σινεμά από το πρώτο έως το τελευταίο δευτερόλεπτο.
Ο Hugo είναι δίχως αμφιβολία η καλύτερη ταινίας της χρονιάς ικανή για να κερδίσει και τις 11 υποψηφιότητες για όσκαρ!

9.2 - OI TAINIEΣ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

Shame 4.5/5

Σκηνοθεσία: Steve McQueen, Παίζουν: Michael Fassbender, Carey Mulligan, James Badge Dale

Τι ταινία! Shame που αγνοήθηκε επιδεικτικά από τις υποψηφιότητες των όσκαρ…




Πάνω που έχουμε πήξει στην παρελθοντολογία θεματολογικά από J.Edgar και War Horse, μέχρι Marilyn και Iron Lady, o Steve McQuenn έρχεται αιφνιδίως να κάνει μια ταινιάρα για το σήμερα, για πραγματικούς ανθρώπους και πραγματικές σύγχρονες καταστάσεις. Αυτό είναι και το αληθινά προκλητικό στοιχείο της ταινίας και όχι οι τολμηρές σκηνές χωρίς ντροπή, στις οποίες αρέσκονται όλοι να δίνουν το κυρίως βάρος.
Με δυο λόγια η ταινία παρουσιάζει έναν άνθρωπο, τον Brandon Sullivan (Michael Fassbender), γέννημα θρέμμα μιας μεταμοντέρνας σχιζοφρενικής πραγματικότητας. Πρόκειται για έναν άντρα σεξουαλικά εμμονικό/διαστροφικό που τη «βρίσκει» με τσόντες, με πόρνες και με αυνανισμό.
Μονάχα που ο άντρας αυτός δεν είναι ένας κοντός, χοντρός και άσχημος που δεν τον κοιτάζει καμία. Αντιθέτως, είναι ένας 35άρης περιζήτητος γκόμενος, τύπου γιάπης, που ζει σε ένα εντελώς μεταμοντέρνο διαμέρισμα, minimal αισθητικής, με το χαρακτηριστικό τεράστιο παράθυρο στο σαλόνι, εργάζεται σε μια πολυεθνική, ντυμένος με την τελευταία λέξη της μόδας. Ε, από το σημείο αυτό ξεκινάει ήδη όλο το πρόβλημα.
Μέχρι εδώ ο ήρωας έχει από μόνος τους ένα μεγάλο πρόβλημα που του φτάνει και του περισσεύει. Αλλά, ξαφνικά εμφανίζεται στο σπίτι του η, ας το πούμε, ιδιόρρυθμη αδερφή του, η οποία πηγαίνει από πόλη σε πόλη κι από γκόμενο σε γκόμενο και τότε το πρόβλημά του γιγαντώνεται. Φαινομενικά, το πρόβλημα του Brandon είναι ότι η αδερφή του, τού γίνεται βάρος με την έκδηλα αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά της. Τι γίνεται όμως όταν ο Brandon, αρχίζει σιγά σιγά να συνειδητοποιεί, ότι η δική του επιφανειακά τουλάχιστον κανονική ζωή του, μπορεί και να είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος της ζωής της αδερφή του; Η δίχως υπερβολή συγκλονιστική συνέχεια επί της μεγάλης οθόνης!
Το Shame είναι μια τομή στην ιστορία του σύγχρονου κινηματογράφου και κατά τη γνώμη μου πρώτα από όλα θεματολογικά. Τολμάει δίχως ντροπή να πάει μέχρι τα άκρα, μέχρι το τέλος κι από εκεί να δει, αν υπάρχει ελπίδα. Το στοίχημα παραμένει πάντα η αναγέννηση. Και η αναγέννηση, προϋποθέτει πάντα τον (συμβολικό) θάνατο.
Φαντάζομαι πως ο λόγος που δεν πάει στα όσκαρ είναι για να μη στενοχωρηθούν οι δρομολογημένοι ήδη για βράβευση συντελεστές των «Απογόνων», μιας πολύ καλής μεν ταινίας, αλλά που απέχει μίλια από το Shame.
Το Shame είναι πρόταση σκηνοθεσίας, με αριστοτεχνική φωτογραφία και καλλιτεχνική διεύθυνση, σεμιναριακό σενάριο, με εκπληκτικές ερμηνείες, από τις οποίες βέβαια ξεχωρίζει ο Fassbender, ένας μοναδικός ερμηνευτής, που στο είδος του δε θα ήταν υπερβολή να πει κανείς, ότι είχε χρόνια να εμφανιστεί.
Από το Shame βγαίνεις απλά αποσβολωμένος και το μόνο που θες είναι να την ξαναμπείς στην αίθουσα και να την ξαναδείς.






Albert Nobbs 3/5

Σκηνοθεσία: Rodrigo Garcia, Παίζουν:Glenn Close, Mia Wasikowska, Aaron Johnson

Μια μεταμφιεσμένη κοινωνία.





Η Glenn Close, που τα τελευταία χρόνια είχε ασχοληθεί περισσότερο με την τηλεόραση επανέρχεται δυναμικά με μία ταινία, στην οποία όχι απλά πρωταγωνιστεί, αλλά είναι συν-σεναριογράφος και συμπαραγωγός.
Ο Αlbert Nobbs είναι είναι ένας αρχικαμαριέρης σε ένα comme il faut ξενοδοχείο του 19ου αιώνα στην Ιρλανδία. Στη δουλειά του είναι άψογος, σεμνός, ευγενικός και πάντοτε υπάκουος. Όλα καλά, λοιπόν, εκτός του ότι είναι γυναίκα!
Το μυστικό αποκαλύπτεται, όταν στο ξενοδοχείο έρχεται ένας μεγαλόσωμος άντρας, για να βάψει κάποια δωμάτια του ξενοδοχείου. Τα δωμάτια υπηρεσίας δεν περισσεύουν κι έτσι κοιμάται στο ίδιο δωμάτιο με τον Albert. Εκεί αποκαλύπτεται το μυστικό του. Μονάχα που ο εν λόγω άντρας δεν είναι ούτε εκείνος άντρας! Από εκείνη τη στιγμή αναπτύσσεται μια φιλία μεταξύ τους με ένα κοινό μυστικό να τους ενώνει.
Ο Albert Nobbs, όπως και ο αναπάντεχος φίλος του, είναι δύο γυναίκες που με διαφορετικές διαδρομές η καθεμία, αλλά εξίσου μόνες, έχουν αναγκαστεί να παριστάνουν τους άντρες, για να βρούνε δουλειά και να μπορέσουν να ζήσουν. Παριστάνουν, όμως, κάτι που δεν είναι σε μία κοινωνία που επίσης παριστάνει κάτι δεν είναι.
Ο Albert Nobbs, χωρίς να είναι το αριστούργημα, είναι ωστόσο μια πολύ συμαθητική ταινία με προσεγμέμη κινηματογράφηση και μοναδικές μεταμφιέσεις!
Στα σκηνικά και κοστούμια, επίσης, έχει γίνει πολύ προσεχτική δουλειά, έτσι που φέρνουν με πειστικότητα το πνεύμα της εποχής.
Βέβαια, «η αρχή και το τέλος» της ταινίας είναι η Glenn Close, που εντυπωσιάζει σε έναν απαιτητικό ρόλο, με τον οποίο θέτει ισχυρή υποψηφιότητα για να κερδίσει το φετικό όσκαρ α΄ γυναικείου ρόλου, «κλέβοντάς» το από το αδιαφιλονίκητο φαβορί, Meryl Streep.





Tinker Tailor Soldier Spy (Και ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλι) 2.5/5

Σκηνοθεσία: Tomas Alferdson, Παίζουν: Gary Oldman, Colin Firth, Tom Hardy

Κατασκοπία χωρίς ρυθμό...




Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον ένα άρθρο, αν όχι διδιακτορικό με τις μεταφράσεις των ξένων ταινιών στα ελληνικά. Εδώ έχουμε ακόμα έναν ευφάνταστο τίτλο με τον «κλήρο να πέφτει στον Σμάιλι», σαν να λέμε «και ο κλήρος πέφτει στα αγόρια»...
Ως προς την υπόθεση της ταινίας τώρα, τη δεκαετία του 1970 και εν μέσω ψυχρού πολέμου έπειτα από μία μυστηριώδη δολοφονία, επιστρατεύεται ο μυστικός πράκτορας George Smiley, για να ανακαλύψει τον διπλό πράκτορα, που δουλεύει στη δική του υπηρεσία και παράλληλα στους Σοβιετικούς.
Ο Tomas Alferdson μεταφέρει στον κινηματογράφο το βιβλίο του μυθιστοριογράφου-σταρ John le Carre με όχι και τόσο μεγάλη επιτυχία, κάτι που χρεώνεται βέβαια και στους σεναριογράφους (Bridget O’ Connor, Peter Straughan).
Παρόλη την εντυπωσικακή παραγωγή και το εξαιρετικό cast, ο Aflerdson χάνει το ούτως ή άλλως δύσκολο στοίχημα να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το εν λόγω βιβλίο.
Πολύ καλές ερημνείες, ενδιαφέροντα καδραρίσματα, όμως η ταινία πάσχει πάρα πολύ σοβαρά από ρυθμό και μάλιστα από τα πρώτα λεπτά, πράγμα πολύ σημαντικό για μία κατασκοπική ταινία.

२.२ ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

Άδικος Κόσμος 4/5
Σκηνοθεσία: Φίλιππος Τσίτος, Παίζουν: Αντώνης Καφετζόπουλος, Θεοδώρα Τζήμου, Χρήστος Στέργιογλου


Ο Τσίτος «συστήνει» τον κινηματογράφο στο ελληνικό κοινό.



Mε «προίκα» δύο βραβεία από το φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν (καλύτερης σκηνοθεσίας και α΄ ανδρικού ρόλου για τον Καφετζόπουλο), ο Άδικος Κόσμος κάνει πρεμιέρα στις 2 Φεβρουαρίου στις ελληνικές αίθουσες. Ο Φίλιππος Τσίτος κάνει το αυτονόητο και κερδίζει τις εντυπώσεις! Και ποιο είναι το αυτονόητο; Διηγείται μια ιστορία πρώτα με την εικόνα και μετά με τους διαλόγους και μονολόγους των ηθοποιών, κάτι που μονολεκτικά λέγεται κινηματογράφος.
Το στόρι: Ο Σωτήρης (Αντώνης Καφετζόπουλος) είναι ένας μοναχικός άνθρωπος κι ένας όχι και τόσο συνηθισμένος προανακριτής. Μισώντας την αδικία, απαλλάσσει -με περισσή ευκολία ομολογουμένως- όλους ανεξαιρέτως όσους ανακρίνει, μόνο και μόνο επειδή βλέπει στα μάτια τους ότι λένε αλήθεια κι εκείνος τους πιστεύει!
Η εμμονή του στο δίκαιο φτάνει στα άκρα, όταν προτίθεται να υπερασπιστεί έναν ύποπτο, για του οποίου την αθωότητα είναι βέβαιος. Στην προσπάθειά του αυτή βρίσκει υποστήριξη από τον συνάδελφο του, τον Μηνά (Χρήστος Στέργιογλου) που για δικούς του λόγους αποφασίζει να τον βοηθήσει.
Ο Μηνάς γνωρίζει κάποιον που μπορεί να τους «πουλήσει» μια πληροφορία και το οικογενειακό του «κομπόδεμα» είναι ικανό να την αγοράσει. Τα πράγματα, όμως, περιπλέκονται όταν κατά τη διαπραγμάτευση (που γίνεται βράδυ στα γραφεία εταιρείας που εργάζεται ο τύπος ως νυχτοφύλακας) το όπλο του Σωτήρη εκπυρσοκροτεί, σκοτώνει τον τύπο, ενώ στην προσπάθειά τους να εξαφανίσουν τα ίχνη τους, χάνουν το πακέτο με τα λεφτά – δεσμευτικό μοτίβο για τη συνέχεια της κινηματογραφικής αφήγησης.
Ο Σωτήρης επιστρέφοντας στην εταιρεία για να αναζητήσει το πακέτο πέφτει πάνω στην καθαρίστρια των γραφείων, τη Δώρα (Θεοδώρα Τζήμου). Το πακέτο, όμως άφαντο. Το είδε η Δώρα; Το είδε; Θα τον καταδώσει;
Από το σημείο αυτό κι έπειτα ο Τσίτος μαζί με τη συν-σεναριογράφο, Δώρα Μασκαλαβάνου στήνουν υποδειγματικά την ιστορία. Ο Σωτήρης, ένας άνθρωπος που αντιμάχεται εκ πεποιθήσεως την αδικία, βρίσκεται πλέον ο ίδιος αντιμέτωπος μαζί της. Ο ανακριτής γίνεται υπόλογος, ο θύτης μπερδεύεται με το θύμα κι όλα αυτά μέσα σε έναν άδικο κόσμο.
Όλοι ανεξαιρέτως οι ηθοποιοί δίνουν ή και τους τις «κλέβει» ο Τσίτος, έξοχες ερμηνείες ακόμα και σε μικρούς ρόλους, ενώ ο Αντώνης Καφετζόπουλος κάνει κυριολεκτικά επίδειξη των υποκριτικών του ικανοτήτων (ο μονόλογος του στην καφετέρια απέναντι στη Δώρα ανεπανάληπτος, από τους κορυφαίους στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου).
Ο Τσίτος από τη μεριά δημιουργεί ένα εικαστικό συμπάν, το οποίο εντάσσει από μόνο του τους ηθοποιούς, ενώ παράλληλα επιλέγει το καταλληλότερο ντεκουπάζ (τη σειρά δηλαδή των πλάνων) για να διηγηθεί με οικονομία και ευστοχία την ιστορία του. Εξαιρετικά ενδιαφέροντα τα μονοπλάνα του, τα οποία ορισμένες φορές χρησιμοποιεί αντί για παράλληλο μοντάζ.
Ο Άδικος Κόσμος του Τσίτου, τον δικαιώνει στους ανθρώπους που τον εμπιστεύτηκαν (σε μία no-budget παραγωγή) και φυσικά στο κοινό. Ο Άδικος Κόσμος είναι οπωσδήποτε η καλύτερη ελληνική ταινία της χρονιάς και κατά τη γνώμη μου και της δεκαετίας (το λιγότερο).


Carnage 2/5

Σκηνοθεσία: Roman Polanski, Παίζουν: Jodie Foster, Kate Winslet, Christoph Waltz, John C. Reilly

Πραγματικά πρόκειται περί σφαγής…



Η καινούρια ταινία του Polanski βασίζεται στο διάσημο θεατρικό έργο της Yasmina Reza «Ο Θεός της σφαγής», που έχει ανέβει με επιτυχία στην Αγγλία και την Αμερική. Η επιτυχία, όμως, του έργου σταματάει από τη στιγμή που ο Polanski αποφασίζει να το πιάσει στα χέρια του και να το «σφαγιάσει».
Ο γιος του ενός ζευγαριού χτύπησε σε μία εφηβική παρεξήγηση τον γιο του άλλου ζευγαριού. Οι τέσσερεις γονείς βρίσκονται στο σπίτι του γονιών του «θύματος», εν απουσία των βλασταριών τους, για να διευθετήσουν το όλο θέμα. Το political correct κλίμα μεταξύ τους γρήγορα αλλάζει. Οι ήρωες σιγά σιγά βρίσκουν τον εαυτό τους, ενώ η τροπή γίνεται πραγματικά ενδιαφέρουσα από το σημείο που βγαίνουν τα μεταξύ των ζευγαριών θέματα.
Ό,τι αξίζει είναι το κείμενο. Σπαρταριστό, αληθινό, ρέον. Η τετράδα των καλών ηθοποιών (ξεχωρίζει ο John C. Reilly) αγωνίζονται μόνοι τους να σώσουν την παρτίδα, έχοντας μείνει εκτεθειμένοι από έναν ανύπαρκτο σκηνοθέτη. Ο Polanski στην ταινία ίσως να ήταν και κυριολεκτικώς απών. Ίσως να είχε αφήσει το συνεργείο να κάνει ό,τι καταλαβαίνει από μόνο του, τον μοντέρ επίσης, ή και να είχε στείλει κάποια θεία του που πάσχει από αλτσχάιμερ ή και τον σκύλο του, για να σκηνοθετήσει την ταινία. Απογοητευτικό αποτέλεσμα από έναν σκηνοθέτη της κλάσης του. Ο Polanski, χωρίς να γνωρίζει που θα τοποθετήσει τους ηθοποιούς, την κάμερα, πώς θα ξεκολλήσει την εκ φύσεως του στατικότητα του έργου και να της δώσει κινηματογραφικό ρυθμό, σε καμία περίπτωση δεν καταφέρνει να μεταφέρει στον κινηματογράφο μια ιστορία γραμμένη για το θέατρο.
Ό,τι τον σώζει είναι μόνο το κείμενο και οι ηθοποιοί, αλλά και πάλι δεν είναι αρκετοί λόγοι για να μην το δει κανείς σε dvd ή ακόμα καλύτερα στον φυσικό του χώρο, το θέατρο, αν και όποτε ανεβεί στην Ελλάδα.

Οι υπόλοιπες ταινίες της εβδομάδας:

The Muppets, Σκηνοθεσία: James Bobin

Chronicle (Το χρονικό), Σκηνοθεσία: Josh Trank