Σκηνοθεσία: Φίλιππος Τσίτος, Παίζουν: Αντώνης Καφετζόπουλος, Θεοδώρα Τζήμου, Χρήστος Στέργιογλου
Ο Τσίτος «συστήνει» τον κινηματογράφο στο ελληνικό κοινό.
Mε «προίκα» δύο βραβεία από το φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν (καλύτερης σκηνοθεσίας και α΄ ανδρικού ρόλου για τον Καφετζόπουλο), ο Άδικος Κόσμος κάνει πρεμιέρα στις 2 Φεβρουαρίου στις ελληνικές αίθουσες. Ο Φίλιππος Τσίτος κάνει το αυτονόητο και κερδίζει τις εντυπώσεις! Και ποιο είναι το αυτονόητο; Διηγείται μια ιστορία πρώτα με την εικόνα και μετά με τους διαλόγους και μονολόγους των ηθοποιών, κάτι που μονολεκτικά λέγεται κινηματογράφος.
Το στόρι: Ο Σωτήρης (Αντώνης Καφετζόπουλος) είναι ένας μοναχικός άνθρωπος κι ένας όχι και τόσο συνηθισμένος προανακριτής. Μισώντας την αδικία, απαλλάσσει -με περισσή ευκολία ομολογουμένως- όλους ανεξαιρέτως όσους ανακρίνει, μόνο και μόνο επειδή βλέπει στα μάτια τους ότι λένε αλήθεια κι εκείνος τους πιστεύει!
Η εμμονή του στο δίκαιο φτάνει στα άκρα, όταν προτίθεται να υπερασπιστεί έναν ύποπτο, για του οποίου την αθωότητα είναι βέβαιος. Στην προσπάθειά του αυτή βρίσκει υποστήριξη από τον συνάδελφο του, τον Μηνά (Χρήστος Στέργιογλου) που για δικούς του λόγους αποφασίζει να τον βοηθήσει.
Ο Μηνάς γνωρίζει κάποιον που μπορεί να τους «πουλήσει» μια πληροφορία και το οικογενειακό του «κομπόδεμα» είναι ικανό να την αγοράσει. Τα πράγματα, όμως, περιπλέκονται όταν κατά τη διαπραγμάτευση (που γίνεται βράδυ στα γραφεία εταιρείας που εργάζεται ο τύπος ως νυχτοφύλακας) το όπλο του Σωτήρη εκπυρσοκροτεί, σκοτώνει τον τύπο, ενώ στην προσπάθειά τους να εξαφανίσουν τα ίχνη τους, χάνουν το πακέτο με τα λεφτά – δεσμευτικό μοτίβο για τη συνέχεια της κινηματογραφικής αφήγησης.
Ο Σωτήρης επιστρέφοντας στην εταιρεία για να αναζητήσει το πακέτο πέφτει πάνω στην καθαρίστρια των γραφείων, τη Δώρα (Θεοδώρα Τζήμου). Το πακέτο, όμως άφαντο. Το είδε η Δώρα; Το είδε; Θα τον καταδώσει;
Από το σημείο αυτό κι έπειτα ο Τσίτος μαζί με τη συν-σεναριογράφο, Δώρα Μασκαλαβάνου στήνουν υποδειγματικά την ιστορία. Ο Σωτήρης, ένας άνθρωπος που αντιμάχεται εκ πεποιθήσεως την αδικία, βρίσκεται πλέον ο ίδιος αντιμέτωπος μαζί της. Ο ανακριτής γίνεται υπόλογος, ο θύτης μπερδεύεται με το θύμα κι όλα αυτά μέσα σε έναν άδικο κόσμο.
Όλοι ανεξαιρέτως οι ηθοποιοί δίνουν ή και τους τις «κλέβει» ο Τσίτος, έξοχες ερμηνείες ακόμα και σε μικρούς ρόλους, ενώ ο Αντώνης Καφετζόπουλος κάνει κυριολεκτικά επίδειξη των υποκριτικών του ικανοτήτων (ο μονόλογος του στην καφετέρια απέναντι στη Δώρα ανεπανάληπτος, από τους κορυφαίους στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου).
Ο Τσίτος από τη μεριά δημιουργεί ένα εικαστικό συμπάν, το οποίο εντάσσει από μόνο του τους ηθοποιούς, ενώ παράλληλα επιλέγει το καταλληλότερο ντεκουπάζ (τη σειρά δηλαδή των πλάνων) για να διηγηθεί με οικονομία και ευστοχία την ιστορία του. Εξαιρετικά ενδιαφέροντα τα μονοπλάνα του, τα οποία ορισμένες φορές χρησιμοποιεί αντί για παράλληλο μοντάζ.
Ο Άδικος Κόσμος του Τσίτου, τον δικαιώνει στους ανθρώπους που τον εμπιστεύτηκαν (σε μία no-budget παραγωγή) και φυσικά στο κοινό. Ο Άδικος Κόσμος είναι οπωσδήποτε η καλύτερη ελληνική ταινία της χρονιάς και κατά τη γνώμη μου και της δεκαετίας (το λιγότερο).
Carnage 2/5
Σκηνοθεσία: Roman Polanski, Παίζουν: Jodie Foster, Kate Winslet, Christoph Waltz, John C. Reilly
Πραγματικά πρόκειται περί σφαγής…
Η καινούρια ταινία του Polanski βασίζεται στο διάσημο θεατρικό έργο της Yasmina Reza «Ο Θεός της σφαγής», που έχει ανέβει με επιτυχία στην Αγγλία και την Αμερική. Η επιτυχία, όμως, του έργου σταματάει από τη στιγμή που ο Polanski αποφασίζει να το πιάσει στα χέρια του και να το «σφαγιάσει».
Ο γιος του ενός ζευγαριού χτύπησε σε μία εφηβική παρεξήγηση τον γιο του άλλου ζευγαριού. Οι τέσσερεις γονείς βρίσκονται στο σπίτι του γονιών του «θύματος», εν απουσία των βλασταριών τους, για να διευθετήσουν το όλο θέμα. Το political correct κλίμα μεταξύ τους γρήγορα αλλάζει. Οι ήρωες σιγά σιγά βρίσκουν τον εαυτό τους, ενώ η τροπή γίνεται πραγματικά ενδιαφέρουσα από το σημείο που βγαίνουν τα μεταξύ των ζευγαριών θέματα.
Ό,τι αξίζει είναι το κείμενο. Σπαρταριστό, αληθινό, ρέον. Η τετράδα των καλών ηθοποιών (ξεχωρίζει ο John C. Reilly) αγωνίζονται μόνοι τους να σώσουν την παρτίδα, έχοντας μείνει εκτεθειμένοι από έναν ανύπαρκτο σκηνοθέτη. Ο Polanski στην ταινία ίσως να ήταν και κυριολεκτικώς απών. Ίσως να είχε αφήσει το συνεργείο να κάνει ό,τι καταλαβαίνει από μόνο του, τον μοντέρ επίσης, ή και να είχε στείλει κάποια θεία του που πάσχει από αλτσχάιμερ ή και τον σκύλο του, για να σκηνοθετήσει την ταινία. Απογοητευτικό αποτέλεσμα από έναν σκηνοθέτη της κλάσης του. Ο Polanski, χωρίς να γνωρίζει που θα τοποθετήσει τους ηθοποιούς, την κάμερα, πώς θα ξεκολλήσει την εκ φύσεως του στατικότητα του έργου και να της δώσει κινηματογραφικό ρυθμό, σε καμία περίπτωση δεν καταφέρνει να μεταφέρει στον κινηματογράφο μια ιστορία γραμμένη για το θέατρο.
Ό,τι τον σώζει είναι μόνο το κείμενο και οι ηθοποιοί, αλλά και πάλι δεν είναι αρκετοί λόγοι για να μην το δει κανείς σε dvd ή ακόμα καλύτερα στον φυσικό του χώρο, το θέατρο, αν και όποτε ανεβεί στην Ελλάδα.
Οι υπόλοιπες ταινίες της εβδομάδας:
The Muppets, Σκηνοθεσία: James Bobin
Chronicle (Το χρονικό), Σκηνοθεσία: Josh Trank
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου